เสขิยธรรม ฉบับที่ ๖๑
กรกฎาคม - กันยายน ๒๕๔๗

พระกิตติศักดิ์ กิตฺติโสภโณ –กลุ่มเสขิยธรรม
เนื่องในงาน “รำลึกการจากไปของ นายเจริญ วัดอักษร” ณ ท้องสนามหลวง วันที่ ๓ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๔๗

น ชจฺจา วสโล โหติ
น ชจฺจา โหติ พฺราหฺมโณ
กมฺมุนา วสโล โหติ
กมฺมุนา โหติ พฺราหฺมโณ

ใคร ๆ จะเป็นคนเลวเพราะชาติกำเนิด ก็หาไม่
ใคร ๆ จะเป็นคนประเสริฐเพราะชาติกำเนิด ก็หาไม่
คนจะเลว ก็เพราะการกระทำ ความประพฤติ
คนจะประเสริฐ ก็เพราะการกระทำ ความประพฤติ
(๐๑.๑๔)(๑๓/๗๐๗)

          นายเจริญ วัดอักษร นั้น แม้เป็นเพียง “คนเล็กคนน้อย” แต่จิตใจยิ่งใหญ่สูงส่ง กล้าหาญทางจริยธรรม พร้อมจะนำพาตนและคนใกล้ชิด ตลอดจนสมาชิกร่วมชุมชน กระทำหน้าที่เพื่อส่วนรวม ต่อสู้อย่างสันติ ปกปักรักษาทรัพยากร และวิถีชุมชนอันดีงาม ซึ่งสอดคล้องกับธรรมชาติและแนวทางศาสนธรรม อย่างมิได้กังวลกับความเหนื่อยยาก ผลประโยชน์ หรือเห็นแก่อามิสสินจ้างใด ๆ

          บุคคลเช่นนี้ นับได้ว่าเป็น “สัตบุรุษ” (คนที่เป็นสัมมาทิฐิ, เป็นคนดีน่านับถือ มีคุณธรรม ประพฤติอยู่ในศีลในธรรม) โดยแท้ แม้จำต้องจากไปด้วยมือมาร ก็นับได้ว่าชีวิตและผลงานเป็นแบบอย่างแก่ผู้ยังอยู่ ทั้งใกล้และไกล ทั้งในปัจจุบันและอนาคตที่จะมาถึง...

 

หิรญฺญํ เม สุวณฺณํ เมเอสา รตฺตินฺทิวา กถา
ทุมฺเมธานํ มนุสฺสานํอริยธมฺมํ อปสฺสตํ

พวกมนุษย์ผู้อ่อนปัญญา ไม่เห็นอารยธรรม สนทนา
ถกเถียงกันทั้งวันทั้งคืน แต่ในเรื่องว่า เงินของเรา ทองของเรา
(๑๙.๐๓)(๒๗/๒๘๗)

          นายเจริญ วัดอักษร และเพื่อนร่วมอุดมการณ์ ร่วมแนวทางการต่อสู้ จึงแตกต่างอย่างตรงกันข้าม กับ ฝ่ายทุน อำนาจรัฐที่รับใช้ทุน และผู้มีอิทธิพลระดับต่าง ๆ ซึ่งล้วนมุ่งแสวงประโยชน์โดยมิชอบ ผิดทำนองคลองธรรม และปราศจากความละอาย–เกรงกลัวต่อบาป โดยแท้ ทั้งยังเป็นอุปสรรคต่อโลภจริต โมหจริต ทั้งระดับบุคคล และระดับนโยบาย ตลอดจนระดับโลกาภิวัตน์ ของรัฐและทุนนิยมบริโภค อยู่เป็นนิตย์

          นั่นเป็นเหตุให้อธรรมคุกคามเข่นฆ่า นายเจริญ วัดอักษร จนต้องตายจากไปในที่สุด

          แต่อย่างไรก็ตาม แม้วันนี้หมู่มารจะประสบผลสำเร็จ ในการสังหาร นายเจริญ วัดอักษร ก็มิได้หมายความว่าจะหยุดยั้งสัจธรรม หรือการต่อสู้ที่เป็นธรรมไว้ได้

 

มรณํ ธมฺมิกํ เสยฺโยยญฺเจ ชีเว อธมฺมิกํ

ตายอย่างชอบธรรมดีกว่า อยู่อย่างไม่ชอบธรรมจะมีค่าอะไร
(๑๓.๔๐)(๒๖/๓๘๐)

          ความตายของ นายเจริญ วัดอักษร ที่เกิดขึ้นเพราะมุ่งรักษาความถูกต้องและดีงาม จึงไม่เพียงแต่จะเป็นที่สนใจของมหาชน หากยังจุดประกาย “จิตใจต่อสู้–จิตใจรักความเป็นธรรม” ของผู้คนเป็นอันมาก ทั้งก่อให้เกิดกระแสความตระหนัก ในภารกิจร่วมกัน ที่จะต้องคุ้มครอง ดูแล และเกื้อหนุนให้ “ผู้กระทำความดี” สามารถทำหน้าที่ของตนได้อย่างเป็นสุข อยู่รอดปลอดภัย มิให้ถูกข่มเหงคะเนงร้ายจากฝ่ายตรงกันข้าม

 

ธมฺเม €ิตํ น วิชหาติ กิตฺติ

เกียรติไม่ทิ้งผู้ตั้งอยู่ในธรรม
(๑๓.๔๑)(๒๒/๔๒)

          ความตายของ นายเจริญ วัดอักษร จึงไม่สูญเปล่า แต่จักเป็นเช่นหมุดหมาย และประกายไฟของ “สันติประชาธรรม” อันจำหลัก และส่งประกาย ต่อเนื่องไปสู่ความสำเร็จในที่สุด อย่างมีนัยสำคัญ..